Łuszczyca – Objawy, przyczyny i leczenie

Łuszczyca jest dość powszechnie występującą chorobą skóry, która polega na przyspieszeniu cyklu życia komórek skóry. Proces ten powoduje szybkie nagromadzenie się komórek na powierzchni skóry, powodując nieprzyjemne efekty czuciowe i estetyczne. Dodatkowe komórki skóry tworzą często zmiany wyglądające na łuski i czerwone łatki, które uciążliwie swędzą i czasami są bolesne.W niniejszym artykule prezentujemy najważniejsze informacje o chorobie, a także wskazówki względem jej leczenia.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą skóry, która często pojawia się i samoczynnie zanika. Głównym celem leczenia jest powstrzymanie zbyt szybkiego wzrostu komórek skóry, które powodują widoczne i odczuwalne zmiany. Chociaż nie ma uniwersalnego lekarstwa na łuszczycę, które zlikwiduje jej przyczynę, to najczęściej można jej w pewnym zakresie zaradzić. Pomóc może przede wszystkim odpowiedni styl życia, polegający m.in. na regularnym nawilżaniu, unikaniu palenia tytoniu i radzeniu sobie ze stresem. Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje na temat tej specyficznej chorobie skóry.

Objawy łuszczycy

Objawy łuszczycy są różne, ale do najbardziej typowych należą:

• czerwone plamy na skórze pokryte grubymi, srebrzystymi łuskami,
• małe plamy skalujące – często spotykane u dzieci,
• sucha, popękana skóra, która może krwawić,
• swędzenie, pieczenie lub bolesność skóry,
• zagięte, pęknięte lub prążkowane paznokcie,
• obrzęk i sztywność stawów,
• obszary z łuszczycą mogą obejmować kilka punktów łuszczenia przypominających łupież, a także duże wykwity obejmujące duże obszary.

Większość rodzajów łuszczycy przechodzi przez pewne cykle, rozkwitając przez kilka tygodni lub miesięcy, a następnie ustępując na pewien czas lub nawet osiągając całkowitą remisję.

Rodzaje łuszczycy

Istnieje kilka rodzajów łuszczycy, do których należą:

• Łuszczyca plackowata – jest najbardziej rozpowszechnioną postacią choroby, powodującą suche, zgrubiałe i czerwone zmiany skórne, pokryte srebrzystymi łuskami. Łuski mogą być swędzące i bolesne. Mogą wystąpić w dowolnym miejscu na ciele, w tym na genitaliach i tkance miękkiej w jamie ustnej.

• Łuszczyca paznokci – może bardzo negatywnie wpływać na paznokcie, powodując wżery, nieprawidłowy ich wzrost i przebarwienia. Paznokcie łuszczycowe mogą rozluźnić się i oddzielić od łożyska paznokcia – onycholiza. Ciężkie przypadki mogą spowodować rozkruszenie paznokcia.

• Łuszczyca kropelkowa – ten typ dotyka przede wszystkim młodych dorosłych i dzieci. Zwykle jest wywoływana przez infekcję bakteryjną, taką jak angina. Charakteryzuje się małymi kropkami w kształcie kropli wody, pojawiającymi się na tułowiu, ramionach, nogach i skórze głowy.

• Łuszczyca odwrócona – dotyczy ona głównie skóry pod pachami, w pachwinie, pod biustem i wokół genitaliów. Ten typ choroby powoduje powstawanie gładkich płatów czerwonej, zapalnej skóry, która pogarsza się z powodu tarcia i pocenia się. Objawy mogą być potęgowane przez infekcje grzybicze.

• Łuszczyca krostkowa – ta niezbyt często występująca postać choroby może występować w postaci rozległych obszarów – w postaci uogólnionej łuszczycy krostkowej, lub w mniejszych obszarach dłoni, stóp lub palców. Zwykle rozwija się szybko, a pęcherze wypełnione ropą pojawiają się zaledwie kilka godzin po tym, jak twoja skóra staje się czerwona i delikatna. Pęcherze mogą często się pojawiać i zanikać. Łuszczyca krostkowa może również wywoływać gorączkę, dreszcze, silne swędzenie i biegunkę.

• Erytrodermiczna łuszczyca – może pokryć całe ciało czerwoną, łuszczącą się wysypką, która może silnie swędzieć lub palić.

• Łuszczycowe zapalenie stawów – oprócz zapalenia skóry łuszczącej się, łuszczycowe zapalenie stawów powoduje obrzęki i bolesność stawów, które są typowe dla zapalenia stawów. Czasami objawy w obszarze stawów są pierwszą lub jedyną manifestacją łuszczycy lub czasami widoczne są tylko zmiany paznokci. Objawy choroby obejmują zapalenia od łagodnego do ciężkiego, a także dotykać każdego stawu. Chociaż dolegliwości zwykle nie jest tak ciężkie, jak inne formy zapalenia stawów, może powodować sztywność i postępujące ich uszkodzenie, które w najpoważniejszych przypadkach może prowadzić do trwałej deformacji stawów.

Kiedy iść do lekarza?

Jeśli podejrzewasz po objawach, że cierpisz łuszczycę, skonsultuj się ze swoim lekarzem, szczególnie gdy powoduje ona:

• silny dyskomfort i ból,
• sprawia, że ​​wykonanie rutynowych czynności jest utrudnione,
• obawy dotyczące wyglądu skóry.

Zasięgnij porady lekarskiej, jeśli objawy nasilą się lub nie poprawią się po leczeniu. Możesz potrzebować innego leku lub kombinacji terapii w celu skuteczniejszego leczenia.

Przyczyny rozwoju łuszczycy

Przyczyna łuszczycy nie jest w pełni rozpoznane, ale generalnie uważa się, że jest ona związana z działaniem układu immunologicznego z komórkami T i innymi białymi krwinkami, zwanymi neutrofilami. Komórki T normalnie działają w organizmie, aby chronić przed obcymi substancjami, takimi jak wirusy lub bakterie. W przypadku łuszczycy, komórki T atakują zdrowe komórki skóry, jakby leczyły ranę lub zwalczały infekcję.

Nadaktywne komórki T również wyzwalają zwiększoną produkcję zdrowych komórek skóry, więcej komórek T i innych białych krwinek, zwłaszcza neutrofili. Te wędrują do skóry powodując zaczerwienienie, a z czasem ogniska zapalne i nawet zmiany kostne. W obszarach dotkniętych łuszczycą rozszerzone naczynia krwionośne wywołują poczucie ciepła i zaczerwienienie. Proces ten staje się ciągłym cyklem, w którym nowe komórki skóry przesuwają się do najbardziej zewnętrznej warstwy zbyt szybko, bo w ciągu kilku dni, a nie tygodni. W efekcie tego, nowe komórki skóry gromadzą się w grubych, łuszczących się plamach na jej powierzchni, aż do spowolnienia cyklu.

Przyczyna nieprawidłowego funkcjonowania komórek T u osób z łuszczycą, nie jest całkowicie jasne. Badacze uważają, że ważną rolę może odgrywać zarówno genetyka, jak i czynniki środowiskowe.

Czynniki wyzwalające łuszczycę

Łuszczyca zwykle zaczyna się lub je stan się pogarsza ze względu na pojawienie się pewnych czynników wyzwalających, które można zidentyfikować i unikać. Czynniki, które najczęściej bezpośrednio inicjują objawy choroby, to najczęściej:

• infekcje, np. gardła lub skóry,
• urazy skóry, takie jak skaleczenie lub zadrapanie, ukąszenie przez insekty lub silne oparzenie słoneczne,
• stres,
• palenie wyrobów tytoniowych,
• znaczne spożycie alkoholu,
• niedobór witaminy D,
• niektóre leki – w tym lit, przepisywany w zaburzeniach dwubiegunowych, leki na nadciśnienie, takie jak leki beta-adrenolityczne, leki przeciwmalaryczne i jod.

Czynniki ryzyka rozwoju łuszczycy

Współcześnie zakłada się, że każdy może kiedyś cierpieć na łuszczycę. Istnieją jednak pewne czynniki, które wiąże się w największym stopniu z ryzykiem rozwoju choroby. Należą do nich przede wszystkim:

• Historia rodzinna – Jest to jeden z najważniejszych czynników ryzyka, podobnie identyfikowanym, jak w przypadku wielu innych nie do końca rozpoznanych chorób. Posiadanie rodzica z łuszczycą istotnie zwiększa ryzyko zachorowania.

• Infekcje wirusowe i bakteryjne – Ludzie z HIV są bardziej podatni na rozwój łuszczycy, niż osoby ze zdrowym układem odpornościowym. U dzieci i młodych dorosłych z nawracającymi infekcjami, szczególnie ze zwężeniem krtani, może również występować zwiększone ryzyko wystąpienia dolegliwości.

• Stres – Ponieważ czynnik ten może negatywnie wpływać na układ odpornościowy, wysokie jego poziomy mogą zwiększać ryzyko rozwoju choroby.

• Otyłość – Nadmierna waga ciała bardzo często istotnie zwiększa ryzyko rozwoju łuszczycy. Uszkodzenia skóry, związane ze wszystkimi typami łuszczycy, często rozwijają się w fałdach skóry.

• Palenie tytoniu – Czynnik ten nie tylko zwiększa ryzyko zachorowania na łuszczycę, ale może również zwiększać objawy choroby. Palenie może również odgrywać ważną rolę w początkowym rozwoju choroby.

Komplikacje związane z chorobą

U osób cierpiących na łuszczycę występuje większe ryzyko rozwoju niektórych chorób, szczególnie tych, które wymieniamy poniżej:

• Łuszczycowe zapalenie stawów – To powikłanie choroby skóry, które może powodować uszkodzenie stawów i utratę ich niektórych funkcji, a w skrajnych wypadkach do ich wyniszczenia.

• Schorzenia oczu – Choroba może przyczyniać się do rozwoju niektórych chorób aparatu wzrokowego, takich jak zapalenie spojówek, zapalenie powiek i zapalenie błony naczyniowej oka.

• Otyłość – Szczególnie osoby z cięższymi objawami choroby, są bardziej narażone na otyłość. Nie jest jednak jasne, jak dokładnie choroby te są ze sobą powiązane. Być może osoby z łuszczycą częściej przybierają na wadze, ponieważ są mniej aktywne z powodu niechęci do aktywności fizycznej. Otyłość wiąże się często również z większa zapadalnością na stany zapalne w organizmie, co może stanowić czynnik wyzwalający dolegliwości łuszczycowe.

• Cukrzyca typu II – Choroba zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy typu II – ostrzejsze dolegliwości jeszcze zwiększają to ryzyko.

• Wysokie ciśnienie krwi – Obserwuje się, że u chorych na łuszczycę wysokie ciśnienie krwi występuje znacznie częściej, niż u pozostałych osób.

• Choroba sercowo-naczyniowa – Choroba zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia problemów zdrowotnych w układzie sercowo-naczyniowym nawet dwukrotnie. Może także zwiększać ryzyko nieregularnego bicia serca, udaru, wysokiego poziomu cholesterolu i miażdżycy.

• Syndrom metaboliczny – Tego rodzaju grupa objawów, w tym również wysokie ciśnienie krwi, podwyższone poziomy insuliny i nieprawidłowy poziom cholesterolu, istotnie zwiększa ryzyko chorób serca.

• Inne choroby autoimmunologiczne – Celiakia, stwardnienie rozsiane i choroba zapalna jelit, zwana chorobą Leśniowskiego-Crohna, znacznie częściej występują u osób z łuszczycą.

• Choroba Parkinsona – Choroba zwiększa również ryzyko rozwoju poważnych problemów neurologicznych, takich jak choroba Parkinsona.

• Choroba nerek – Łuszczyca wiązana jest również ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby nerek.

• Problemy emocjonalne – Choroba może również wpływać negatywnie na jakość życia, gdyż często wiąże się z niską samooceną, a nawet depresją.

Diagnoza choroby

W większości przypadków rozpoznanie łuszczycy jest dość proste i nie wymaga skomplikowanych badań. Zasadniczo stosowane są dwie podstawowe metody, przy czym druga z nich jest znacznie rzadziej stosowana.

• Badanie lekarskie i analiza medyczna – Lekarz zazwyczaj może zdiagnozować łuszczycę, analizując historię dolegliwości i badając skórę, skórę głowy i paznokcie.

• Biopsja skóry – Znacznie rzadziej lekarz może zdecydować się pobrać niewielką próbkę skóry, czyli tzw. biopsję. W takim przypadku próbka jest badana pod mikroskopem w celu określenia dokładnego rodzaju łuszczycy i wykluczenia innych zaburzeń.

Leczenie łuszczycy

Leczenie łuszczycy ma na celu zmniejszenie stanów zapalnych i oczyszczenie skóry. Cały proces można podzielić na trzy główne typy: terapie miejscowe, terapię światłem i leki ogólnoustrojowe.

Leczenie miejscowe

Stosowane samodzielnie kremy i maści, które stosuje się najczęściej do skóry objętej objawami choroby, mogą skutecznie leczyć łuszczycę łagodną do umiarkowanej. Gdy choroba cięższe objawy, najczęściej łączy się środki leczenia miejscowego z lekami doustnymi lub terapią światłem. Miejscowe leczenie łuszczycy obejmuje przede wszystkim stosowanie takich środków jak:

• Kortykosteroidy

Leki te są najczęściej przepisywanymi środkami do leczenia łagodnej i umiarkowanej odmiany choroby. Redukują stany zapalne i łagodzą świąd, a także mogą być stosowane z innymi metodami leczenia. Łagodne maści kortykosteroidowe są zwykle zalecane w przypadku obszarów wrażliwych, takich jak twarz lub fałdy skóry oraz do leczenia rozległych plam uszkodzonej skóry. Lekarz może przepisać silniejsze maści kortykosteroidowe na mniejsze, mniej wrażliwe lub trudniejsze do leczenia obszary. Długotrwałe stosowanie lub nadmierne stosowanie silnych kortykosteroidów może powodować ścieńczenie skóry. Miejscowe kortykosteroidy mogą z czasem przestać skutecznie działać. Zazwyczaj najlepiej jest stosować miejscowo kortykosteroidy jako krótkotrwałą terapię, podczas okresowych ognisk choroby.

• Analogi witaminy D

Te syntetyczne formy witaminy D spowalniają wzrost komórek skóry. Kalcypotrien (Dovonex) to krem ​​lub roztwór na receptę, zawierający analog witaminy D, który leczy łagodną do umiarkowanej łuszczycę, najczęściej wraz z innymi metodami leczenia. Środek ten może jednak podrażniać skórę. Kalcytriol (Vectical) jest drogi, ale może być równie skuteczny i prawdopodobnie mniej drażniący niż kalcypotrien.

• Ditranol

Lek ten pomaga spowolnić wzrost komórek skóry, a także usuwać łuski i wygładzać skórę. Może również podrażniać skórę i jest substancją silnie plamiącą. Zwykle stosuje się go przez krótki czas, a następnie zmywa.

• Retinoidy

Stanowią pochodne witaminy A, które mogą zmniejszać stany zapalne. Najczęstszym działaniem niepożądanym jest podrażnienie skóry. Leki te mogą również zwiększać wrażliwość na światło słoneczne, dlatego podczas korzystania z nich należy stosować krem ​​przeciwsłoneczny przed wyjściem na zewnątrz. Ryzyko wywoływania wad wrodzonych jest znacznie niższe w przypadku miejscowych retinoidów, niż w przypadku doustnych retinoidów. Nie są to jednak środki zalecane, gdy pacjentka jest w ciąży, karmi piersią lub zamierza zajść w ciążę.

• Inhibitory kalcyneuryny

Zmniejszają stany zapalne i tworzenie się łusek. Inhibitory kalcyneuryny nie są zalecane do długotrwałego lub ciągłego stosowania, ze względu na potencjalnie zwiększone ryzyko rozwoju raka skóry i chłoniaka. Mogą być szczególnie pomocne na obszarach cienkiej skóry, takich jak okolice oczu, gdzie kremy steroidowe lub retinoidy są zbyt drażniące lub mogą powodować widoczne skutki uboczne.

• Kwas salicylowy

Dostępny również bez recepty kwas salicylowy wspomaga złuszczanie się martwych komórek naskórka i zmniejsza tworzenie się grudek. Czasami jest on łączony z innymi lekami, takimi jak miejscowe kortykosteroidy lub smoła węglowa, w celu zwiększenia skuteczności działania. Kwas salicylowy jest często dostępny w szamponach leczniczych i roztworach stosowanych w leczeniu łuszczycy skóry głowy.

• Smoła węglowa

Zmniejsza łuszczenie, świąd i stan zapalny. Smoła węglowa może podrażniać skórę, a także silnie plami ubranie i pościel oraz ma intensywny zapach. Często jest dostępna w szamponach, kremach i olejkach. Można ją kupić w wyższych stężeniach na receptę. Leczenie przy jej użyciu nie jest zalecane u kobiet w ciąży lub karmiących piersią.

• Środki nawilżające

Same kremy nawilżające nie leczą łuszczycy, ale mogą zmniejszyć świąd, łuszczenie się i suchość. Nawilżające maści są zwykle bardziej skuteczne niż lżejsze kremy i balsamy. Stosuje się je zazwyczaj natychmiast po kąpieli lub prysznicu, aby zablokować utratę nawilżenia.

Terapia światłem – fototerapia

W tego rodzaju zabiegach wykorzystuje się naturalne lub sztuczne światło ultrafioletowe. Najprostsza i najłatwiejsza forma fototerapii polega na wystawieniu skóry na kontrolowane ilości naturalnego światła słonecznego. Inne formy terapii światłem obejmują zastosowanie sztucznego światła ultrafioletowego A (UVA) lub promieniowania ultrafioletowego B (UVB), samodzielnie lub w połączeniu z lekami.

• Światło słoneczne

Ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe (UV) w świetle słonecznym lub sztucznym spowalnia odnowę komórek skóry, a także zmniejsza łuszczenie się i stany zapalne. Krótkie, codzienne narażenie na niewielkie ilości światła słonecznego może poprawić kondycję skóry, ale intensywna ekspozycja na słońce może pogorszyć objawy choroby i spowodować uszkodzenie. Przed rozpoczęciem wykorzystania światła słonecznego należy skonsultować się z lekarzem.

• Fototerapia UVB

Kontrolowane dawki światła UVB ze sztucznego źródła mogą poprawiać łagodne do umiarkowanych objawów łuszczycy. Fototerapia UVB, nazywana również szerokopasmowym UVB, może być stosowana do leczenia pojedynczych łusek, szeroko rozpowszechnionej zmian skórnych, które są odporne na inne miejscowe terapie. Krótkoterminowe działania niepożądane mogą obejmować zaczerwienienie, swędzenie i suchość skóry, które można jednak redukować korzystaniem z balsamów.

• Fototerapia UVB w wąskim paśmie

Fototerapia UVB w wąskim paśmie to nowszy rodzaj leczenia łuszczycy, który może być bardziej skuteczny niż leczenie szerokopasmowe UVB. Zwykle stosuje się go dwa lub trzy razy w tygodniu, aż do poprawy stanu skóry, a zapobieganie nawrotom może wymagać tylko cotygodniowych sesji. Fototerapia UVB w wąskim paśmie może jednak powodować bardziej poważne i długotrwałe oparzenia.

• Terapia Goeckermana

Niektórzy lekarze łączą naświetlania UVB i stosowanie smoły węglowej. Te dwie terapie razem są bardziej skuteczne niż osobno, ponieważ smoła węglowa sprawia, że ​​skóra jest bardziej otwarta na działanie tego rodzaju promieniowania.

• Psoralen plus ultrafiolet A (PUVA)

Ta forma fotochemioterapii polega na zażyciu leku uwrażliwiającego na światło (psoralen) przed wystawieniem na działanie światła UVA. Dzięki temu, wnika ono głębiej w skórę niż światło UVB, a psoralen sprawia, że ​​skóra jest bardziej wrażliwa na promieniowanie UVA. To bardziej agresywne leczenie konsekwentnie poprawia kondycję skóry i jest często stosowane w cięższych przypadkach łuszczycy. Krótkoterminowe działania niepożądane to przede wszystkim nudności, ból głowy, pieczenie i swędzenie. Długotrwałe działania niepożądane obejmują suchą i pomarszczoną skórę, piegi, zwiększoną wrażliwość na słońce i zwiększone ryzyko raka skóry, w tym czerniaka.

• Laser ekscymerowy

Ta forma terapii światłem, stosowana w leczeniu łagodnej i umiarkowanej postaci łuszczycy. Leczy tylko zaatakowaną skórę, nie uszkadzając zdrowej skóry. Kontrolowana wiązka światła UVB kierowana jest na zmiany chorobowe w celu kontrolowania łuszczenia i stanów zapalnych. Laseroterapia ekscymerowa wymaga mniej sesji niż tradycyjna fototerapia, ponieważ stosuje się mocniejsze światło UVB. Działania niepożądane mogą obejmować zaczerwienienie i powstawanie pęcherzy.

Leczenie doustne i iniekcyjne

Jeśli u pacjenta występują ciężkie objawy łuszczycy lub jest ona oporna na inne rodzaje leczenia, lekarz może zalecić stosowanie leków doustnych lub w zastrzykach. Z powodu potencjalnie poważnych skutków ubocznych, niektóre z leków tego rodzaju stosowane są tylko przez krótki czas i mogą być przeplatane z innymi formami leczenia.

• Retinoidy

Związki witaminy A to grupa leków często pomagająca w przypadku ciężkiej łuszczycy, która nie reaguje na inne terapie. Działania niepożądane mogą obejmować zapalenie warg i utratę włosów. Ponieważ retinoidy, takie jak acytretyna (Soriatane), mogą powodować ciężkie wady wrodzone, kobiety muszą unikać ciąży przez co najmniej trzy lata po zażyciu leku.

• Metotreksat

Przyjmowany doustnie metotreksat wspomaga leczenie łuszczycy, zmniejszając produkcję komórek skóry i hamując stany zapalne. Może również u niektórych osób spowolnić postęp łuszczycowego zapalenia stawów. Metotreksat jest ogólnie dobrze tolerowany w małych dawkach, ale może powodować rozstrój żołądka, utratę apetytu i zmęczenie. Stosowany przez dłuższy czas może powodować szereg poważnych działań niepożądanych, w tym ciężkie uszkodzenie wątroby i zmniejszoną produkcję czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi.

• Cyklosporyna

Lek tego rodzaju hamuje układ odpornościowy i jest podobny w skuteczności działania do metotreksatu, ale może być stosowany tylko krótkotrwale. Podobnie jak inne leki immunosupresyjne, cyklosporyna zwiększa ryzyko infekcji i innych problemów zdrowotnych, w tym raka. Cyklosporyna sprawia, że ​​organizm jest bardziej podatny na problemy z nerkami i wysokie ciśnienie krwi – ryzyko wzrasta wraz z wyższymi dawkami i długotrwałą terapią.

• Leki, które zmieniają układ odpornościowy

Kilka z tego rodzaju leków zostało zatwierdzonych do leczenia umiarkowanej do ciężkiej postaci łuszczycy. Większość z nich podaje się w postaci domięśniowej i zwykle stosuje się je u osób, które nie reagowały na tradycyjną terapię, lub które mają łuszczycowe zapalenie stawów. Należy je stosować ostrożnie, ponieważ mają silny wpływ na układ odpornościowy i mogą nawet zagrażać życiu. Osoby przyjmujące tego rodzaju leki muszą być badane pod kątem gruźlicy.

Dodatkowe uwagi dotyczące leczenia łuszczycy

Chociaż lekarze wybierają zabiegi na podstawie rodzaju i nasilenia łuszczycy, standardowym podejściem jest rozpoczęcie od najłagodniejszych zabiegów. U pacjentów z typowymi zmianami skórnymi leczenie zaczyna się od miejscowych kremów i terapii światłem ultrafioletowym, czyli fototerapią. W razie potrzeby można przejść do silniejszych metod. Pacjenci z łuszczycą krostkową lub erytrodermiczną lub towarzyszącym jej zapaleniem stawów, zwykle wymagają leczenia systemowego od samego początku od diagnozy. Celem lekarza jest znalezienie najskuteczniejszego sposobu spowolnienia wymiany komórek skóry, przy jak najmniejszych możliwych skutkach ubocznych.

Obecnie badanych jest wiele nowych leków, które mogą usprawnić leczenie łuszczycy. Nowe terapie są najczęściej ukierunkowane na wykorzystaniu różnych białek, działających na układ odpornościowy.

Łuszczyca a medycyna alternatywna

Wiele alternatywnych terapii pozwala złagodzić objawy łuszczycy, w tym specjalne diety, kremy, suplementy diety oraz zioła. Według dotychczasowych badań, żadna z tych metod nie okazała się ostatecznie na tyle skuteczna, by mogła stanowić samodzielny sposób leczenia. Jednak niektóre alternatywne metody leczenia są ogólnie uważane za bezpieczne i mogą być pomocne u niektórych osób w ograniczaniu oznak i symptomów choroby, takich jak świąd i łuszczenie skóry. Metody alternatywne są zazwyczaj najbardziej odpowiednie dla osób z łagodniejszą odmianą choroby, a gorzej spisują się w przypadku z erytrodermią lub zapaleniem stawów.

• Ekstrakt z aloesu może zmniejszyć zaczerwienienie, łuszczenie się, swędzenie i stan zapalny. Może zaistnieć konieczność stosowania kremu kilka razy dziennie przez miesiąc lub dłużej, aby zobaczyć jakąkolwiek poprawę.

• Kwasy tłuszczowe omega-3, znajdujące się m.in. w suplementach oleju rybnego, mogą zmniejszać stany zapalne związane z łuszczycą, chociaż wyniki badań są mieszane. Przyjmowanie codziennie do ok. 3 g oleju rybiego jest ogólnie uznawane za bezpieczne i może okazać się korzystne.

• Winogron Oregon, znany również jako berberys, znajduje miejscowe zastosowania, które mogą zmniejszyć stan zapalny i łagodzić objawy łuszczycy.

W przypadku chęci stosowania suplementów diety lub innych alternatywnych metod leczenia, pozwalających łagodzić objawy łuszczycy, należy skonsultować się z lekarzem. Może on pomóc zważyć zalety i wady konkretnych rodzajów terapii.

Styl życia i domowe środki zaradcze

Chociaż codzienne środki zaradcze nie wyleczą łuszczycy, mogą pomóc w poprawie wyglądu i wrażliwości uszkodzonej skóry. Zaliczyć do nich można przede wszystkim:

• Codzienne kąpiele – Pomagają usunąć łuski i uspokoić stan zapalny skóry. Warto dodawać do wody olejek do kąpieli, koloidalne płatki owsiane, sole Epsom lub sole z Morza Martwego. Należy unikać gorącej wody i silnie działających mydeł, które mogą pogarszać objawy,. Produkty pielęgnacyjne powinny zawierać naturalne oleje i tłuszcze. Podczas pielęgnacji należy moczyć się około 10 minut, a następnie delikatnie osuszyć skórę.

• Używanie balsamu – Po kąpieli należy nałożyć ciężki krem ​​nawilżający, gdy skóra jest jeszcze wilgotna. W przypadku bardzo suchej skóry, preferowane mogą być oleje – mają większą siłę działania, niż kremy czy płyny, i są ponadto bardziej skuteczne w zapobieganiu odparowaniu wody ze skóry. Podczas zimnej i suchej pogody może być konieczne stosowanie kremu nawilżającego kilka razy dziennie.

• Eksponowanie skóry na niewielkie ilości światła słonecznego – Kontrolowana ilość światła słonecznego może poprawić kontrolę nad łuszczycą, ale zbyt dużo słońca może wywołać lub pogorszyć ogniska i zwiększyć ryzyko raka skóry. Warto zapytać swojego lekarza o najlepszy sposób na wykorzystanie naturalnego światła słonecznego do leczenia skóry. Zawsze należy monitorować swój czas spędzony na słońcu i chronić skórę nie objętą chorobą odpowiednim filtrem przeciwsłonecznym.

• Unikanie wyzwalaczy łuszczycy – Należy metodą prób i błędów znaleźć najbardziej typowe wyzwalacze objawów choroby, a następnie regularnie ich unikać. Najczęściej są to różnego rodzaju infekcje, urazy skóry, stres, palenie papierosów i intensywne działanie promieni słonecznych, które mogą pogarszać objawy łuszczycy.

• Unikanie spożywania alkoholu – Alkohol może zmniejszać skuteczność niektórych metod leczenia łuszczycy.

Radzenie sobie i wsparcie

Radzenie sobie z łuszczycą może być wyzwaniem, zwłaszcza, jeśli choroba obejmuje duże obszary ciała lub znajduje się w miejscach łatwo widocznych dla innych osób, takich jak twarz lub dłonie. Trwający, uporczywy charakter choroby i wyzwania związane z leczeniem, tylko zwiększają obciążenie układu nerwowego. Oto kilka sposobów, skuteczniej radzić sobie i czuć się pewniej:

Zdobywanie informacji

Warto dowiedz się jak najwięcej o chorobie i sprawdzić możliwości leczenia. Pozwoli to lepiej kontrolować chorobę i unikać czynników, które zaostrzają jej objawy. Warto również edukować w tym względzie ludzi wokół ciebie, w tym rodzinę i przyjaciół, aby mogli lepiej rozpoznać, uznać i wspierać wysiłki w radzeniu sobie z łuszczycą.

Postępowanie zgodnie z zaleceniami lekarza

Jeśli lekarz zaleci określone zabiegi i zmianę stylu życia, należy ich przestrzegać. Zawsze jednak warto zadawaj pytania, jeśli cokolwiek jest niejasne.

Grupa wsparcia

Wiele osób decyduje się na dołączenie do grupy wsparcia i rozmowy z innymi członkami, którzy chorują i wiedzą, przez co trzeba przechodzić. Można znaleźć pocieszenie w dzieleniu się doświadczeniami i zmaganiami oraz poznawaniu ludzi, którzy stoją przed podobnymi wyzwaniami. Warto zapytać swojego lekarza o informacje na temat grup wsparcia dla osób z łuszczycą w danej okolicy lub w Internecie.

Maskowanie objawów

W dni, kiedy szczególnie doskwiera uczucie skrępowana, można zakryć chorą skórę za pomocą ubrania lub środków kosmetycznych, takich jak makijaż ciała lub korektor. Produkty te mogą skutecznie maskować zaczerwienienia i łuszczycowe płytki. Mogą jednak podrażniać skórę i nie powinny być używane na otwarte rany, skaleczenia lub niezagojone zmiany.